ماسک بزن. چرا ماسک نزدی؟ کرونا می‌گیریا! این روزها بیشتر از هر روز، مردم در سراسر جهان درگیر یک بیماری مشترک هستند. ویروسی 5 گرمی که روز به روز تکثیر می‌شود و رنگ عوض می‌کند. (ویروس کرونای پخش شده در دنیا تنها 5 گرم است و از این رو کووید 19 به ویروس 5 گرمی شهرت دارد.) وقتی کسی درگیر شود اولین سوالی که همه می‌پرسند این است! ریه‌اش هم درگیر شده یا نه؟ بله، ریه! اینطور که می‌گویند ارگانی مهم و حیاتی است.

برای دقایقی به خواندن ادامه ندهید. به این جمله فکر کنید: واقعا ریه از اندامهای حیاتی است؟ این روزها ماسک می‌زنیم، از در آغوش گرفتن همدیگر خودداری می‌کنیم، به ضدعفونی و بهداشت فردی بسیار اهمیت می‌دهیم، واکسن می‌زنیم. اینکارها برای چیست؟ یا حتی شاید بتوان گفت برای کیست؟ غیر از این است که آنها را انجام می‌دهیم تا از کرونا در امان باشیم؟ بله! منظورم همان ویروس 5 گرمی است که حتی نمی‌خواهیم عامل انتقالش به کسی باشیم و حتی دقیقتر ریه‌های خودمان یا دیگران را درگیر کنیم.

کرونای جنگلهای هیرکانی

این روزها جمله‌ای در ذهنم رژه می‌رود. هر کاری که انجام بدهم، بد یا خوب، نتیجه اش را می‌بینم اگر دقت کنید می‌بینید با زمین همان کاری را کرده‌ایم که کرونا با ما می‌کند. رشد سریع ویروسی، میزان و سرعت انتقال و حتی درگیری ارگانهای حیاتی!

ریه‌های زمین، همان درختهایی هستند که دی‌اکسید نفس می‌کشند تا اکسیژن تنفس کنیم. اصلا به همین خاطر به جنگلهای هیرکانی، ریه‌های زمین گفته می‌شود.

وقتی کرونا جهان را فرا گرفت، تنها چیزی که به ذهنم آمد تشابه ما و کرونا بود. انگار همه‌گیری و بسیاری از اتفاقاتی که پیش می‌آید تصمیمی است که پیش‌تر با تخریب جنگها گرفته‌ایم. هر چه بیشتر فکر کردم به نتیجه رسیدم که از ماست که بر ماست!

جنگلها، ریه‌های زمین

جنگلها به نوعی مسئول تصفیه هوا هستند. آنها  دی‌اکسیدکربن را به اکسیژن تبدیل می‌کنند ولی این تنها نقش آنها در بهبود هوای کره زمین نیست. علاوه بر این آنها به ذخیره آب هم کمک می‎‌کنند. روز به روز که می‌گذرد حجم جنگلها روی کره زمین کم و کمتر می‌شود. برای مثال از 20 سال پیش تاکنون سطوح جنگلی کره زمین از یک سوم به یک چهارم رسیده است. شاید در نگاه اول کاهش یک دوازدهمی عدد قابل توجهی نباشد، ولی برای دقایقی به این فکر کنید که موجوداتی که در این مناطق زندگی می‌کردند، زیستگاه خود را از دست داده‌اند.

دقت کنید این موجودات اعم از انسان و حیوان و پرنده و حشره و حتی خود گیاهان هستند. بله، انسان! حدود 300 میلیون نفر از انسانها در سراسر جهان در جنگل زندگی می‌کنند که یک پنجم از آنها بومی جنگلها هستند و بقایشان به زنده ماندن جنگل مرتبط است.

حجم اکسیژنی تولیدی برای موجودات کره زمین کاهش یافته است. حتی موجوداتی اعم از حیوان و انسان و گیاهان ضعیفتر منبع غذایی خود را از دست داده‌اند. شاید باورکردنی نباشد ولی جنگلها مثل ترموستات به تعادل دمای زمین هم کمک می‌کنند.

راه نجات ریه‌های زمین

فکر کنید اگر برای هر آدم، هر عشق، هر مرگ و هر پیشامدی یک نهال روی زمین کاشته شود، چه اتفاقی می‌افتد؟ دیگر هیچ گرمایی آزاردهنده نیست. هیچ منطقه‌ای اسیر بی‌آبی نمی‌شود. درختان دستهایشان به زمین نمی‌رسد، ولی دستان تو به زمین می‌رسد و می‌تواند آغازی برای ادامه زندگی آنها باشد.

درختان به شکرانه این اتفاق پاهایشان را چنان روی زمین محکم نگه می‌دارند که فرسایش خاکی نباشد. آنها چنان محکم زمین را نگه می‌دارند که هیچ زلزله‌ای نتواند آب در دلمان تکان دهد. رودها از بودن درختان آنقدر شاد می‌شود که همیشه پر آب می‌خندند. همه حیوانات و پوشش گیاهی باز می‌گردد و گلستانی از طرح و نقش جنگلها را می پوشاند تا زیر سایه آن گیاهی رشد کند، حیوانی خانه امن خود را بسازد و لبی بخندد و کودکی را همراهی کند تا موجودات را به جای کتاب درسی یا مستند حیات وحش به چشم ببیند.

جنگل و ساکنانش مثل همیشه دست به دست می‌دهند تا من و شما نانی به کف آریم و به غفلت، فقط تماشا نکنیم. برای داشتن همه اینها اولین دست، دستان من و تو است وقتی که روی لینک کلیک می‌کنیم و به قصد انتخاب بخشی از جنگل، بخشی از حیات و یا حتی بخشی از قلبمان نهالی را خانه‌دار می‌کنیم و خانه دومش جایی در قلب ما می‌شود.