درخت بلوط گونه‌های زیادی دارد و در ایران نیز گونه‌های متعددی از آن وجود دارد، به صورت غالب در جنگلهای هیرکانی چهار نوع از آن با نام‌های کر مازو، بلند مازو، اوری و سفید مازو دیده می‌شود.
کَر مازو (Quereus atropatana) درختی است متوسط با تاج تقریبا مخروطی گاهی نیز به صورت درختچه دیده می‌شود، اغلب در ارتفاعات کم دیده می‌شود و جلگه‌ای است.
بلند مازو (Quercus castoneifolia) درختی است بلند قامت که ارتفاع آن به 40 متر بالغ می‌شود. در درختان کهنسال در پایین تنه درخت گورچه‌هایی ظاهر شده و مقطع تنه آن را سینوسی شکل می‌سازد، در میان‌بند و ارتفاعات بالا دیده می‌شود.
درخت اوری (Quercus macranthera) مخصوص ارتفاعات زیاد و مرزهای فوقانی جنگلهای خزر است.
سفید مازو (Quercus petraea) درختی بزرگ با شاخه‌های خزی و جوانه‌های صاف و قهوه‌ای رنگ روشن و نوک کشیده و پوست شیاردار و روشن است.
در داستان‌های قدیمی می‌گویند بلوط‌ها مادر درختان جنگل‌اند و دایه زندگی بخش فرزندان خود و سایر درختان هستند. این درختان در عین حال به طور خاص نشانگر استحکام، قدرت، شجاعت، استقامت، ماندگاری، عمر طولانی، رفعت به مفهوم معنوی و مادی آن هستند، به معنای باروری، اشراف و وفاداری نیز معروفند.
درخت بلوط به دلیل عمر طولانی که دارد نشانه‌ای از نعمت جاودان نیز محسوب می‌شوند و در قدیم به عنوان سرمایه از پدر به قباله دختران و پسران منتقل می‌شده است.
